Добры дзень!
Мяне завуць Марыя, я былая палітзняволеная. За апошнія некалькі гадоў маё жыццё проста перавярнулася з ног на галаву. І прашу ў вас дапамогі, каб стаць на ногі ў чужой для мяне краіне.
У 2020 годзе я працавала на дзяржаўным прадпрыемстве і незадоўга да выбараў нас прымушалі падпісацца за вылучэнне дзейнага на той момант прэзідэнта. Для мяне гэта было зусім непрымальна, і я адказала катэгарычнай адмовай. А ўбачыўшы гвалт, які ўлады ўчынілі пасля 9 жніўня 2020 года, я адмовілася і ад прымусовай падпіскі на працы на дзяржаўныя газеты.
Пасля абвяшчэння вынікаў галасавання выбараў доўгі час я знаходзілася ў прыгнечаным стане. Пачуццё абурэння шукала выйсця: я малявала пратэстовыя плакаты, пісала каментары ў інтэрнэце. За што паплацілася – за каментары мяне і затрымалі.
Спачатку мяне папярэджвалі знаёмыя, каб я паводзіла сябе цішэй, бо мною могуць зацікавіцца «кампетэнтныя» органы. Потым мяне неаднаразова выклікалі ў міліцыю на размовы. Аднойчы пратрымалі 3 дні на сутках па падазрэнні ў распальванні сацыяльнай варожасці.
Восенню 2022 года мяне выклікалі на допыт ужо ў КДБ, пасля якога я была арыштаваная. Праз месяц мяне асудзілі па артыкуле 130 (арт. 130 КК РБ – распальванне варожасці) на 2 гады калоніі агульнага рэжыму.
Пакуль я знаходзілася ў зняволенні, мяне падтрымлівалі родныя і блізкія як маглі. Вялікім суцяшэннем і апорай былі мае аднадумцы ў турме. Адзіная думка, якая тады мяне наведвала, і ў выніку выратавала: галоўнае — гэта выжыць. Пакуль адбывала тэрмін у калоніі, дадаткова атрымала статус «экстрэмісткі» і «тэрарысткі».
Калі я вызвалілася, мае выпрабаванні на гэтым не скончыліся. Праз тое, што я была ўнесена ў спіс асоб, якія маюць дачыненне да тэрарыстычнай дзейнасці, мой банкаўскі рахунак аказаўся заблакаваны. Новы я таксама не магла адкрыць, бо на мяне была накладзеная забарона на любыя банкаўскія аперацыі. Таксама я не магла атрымаць статус беспрацоўнай, каб мець хоць нейкую дапамогу. Мае спробы працаўладкавацца ні да чаго не прывялі, бо статус «тэрарысткі» адпужваў любога наймальніка. Мне проста не было на што жыць! Апроч гэтага, пасля вызвалення з калоніі, я знаходзілася на прафілактычным уліку. Гэта значыць, што я мусіла ўвесь час адзначацца ў міліцыі. Адначасова з гэтым самі міліцыянты да мяне прыходзілі з раптоўнымі праверкамі дадому, асабліва любілі гэта рабіць ноччу.
Мне нічога не заставалася, як рушыць услед прыкладу сотняў такіх жа як і я, і з'ехаць з краіны. Выбралася я ў Польшчу дзякуючы падтрымцы знаёмых, якія ўжо з'ехалі, і неабыякавым людзям. Прыняць гэтае рашэнне, нягледзячы на невыносныя ўмовы жыцця ў Беларусі, было вельмі цяжка. Пакінуць усё і ўсіх, адправіцца ў чужую краіну без грошай і ведання мовы — гэта было вельмі страшным, але адзіным слушным крокам. Я паступова прытомнею, хачу навучыцца нанова давяраць навакольнаму свету і людзям.
Апынуўшыся ў бяспецы, я гатова шукаць працу, вучыць мову і адаптавацца да новага жыцця. Але маё фінансавае становішча прыводзіць мяне ў роспач. Я разумею, што я не першая і не апошняя, хто просіць на арэнду жылля і харчаванне. Але я спадзяюся, што сума, якая для мяне цяпер неверагодна вялікая, будзе пад сілу сабраць невялікімі данатамі. У мяне няма іншага выйсця, як прасіць аб дапамозе неабыякавых людзей!
Сума збору
€2500
€1500 на арэнду жылля на тры месяцы
€500 на харчаванне на тры месяцы
€500 на прадметы першай неабходнасці