Мяне завуць Андрэй Ліпскі. Я журналіст рэгіянальнай медыякампаніі «Ранак» з Светлагорска. Цяпер, на жаль, былы і былой. На працягу 30 гадоў мы паведамлялі жыхарам нашага горада і раёна аб навінах і падзеях.
У 2020 годзе мы ў рэдакцыі бачылі, як пачаўся збор подпісаў, чэргі, натхненне, белыя стужачкі – і зразумелі, што сёлета падзеі будуць развівацца інакш. Таму напрыканцы ліпеня мы вырашылі, што будзем асвятляць і выбары, і ўсё, што будзе потым. Пойдзе натоўп з БЧБ-сцягамі – будзем расказваць, з чырвона-зялёнымі – і пра гэта напішам.
У той час я ўпершыню за доўгі час зразумеў, што нарэшце можна пісаць тое, аб чым думаеш, практычна не стрымліваючы сябе. Але гэта доўга не працягнулася: пасля разгонаў пратэстаў у нас у горадзе не пакідала адчуванне, што ўсё ўжо не як раней, з'явіліся «мы» і «яны». Далей рабілася ўсё больш складана працаваць, выканкам перастаў адказваць на пытанні. А з іншага боку, не будзеш жа сядзець, склаўшы рукі.
Калі ў чэрвені 2023 года на мясцовым цэлюлозным камбінаце адбылася тэхнагенная аварыя, мы былі адзінымі, хто паведаміў, што аварыя не толькі забрала жыцці трох чалавек, але і мела сур'ёзныя наступствы для экалогіі Светлагорска. Лічу, што за гэтую медыякампанію нас літаральна разграмілі за лічаныя дні. Мяне і маіх калегаў арыштавалі з надуманай прычыны. Потым быў суд, вялізныя штрафы, канфіскацыі, суткі. Сядзелі ў камеры ўчатырох, і ўсе – супрацоўнікі «Ранка». Увесь гэты час я быў у шокавым стане.
Пасля гэтага выданне зачынілася (нам проста не далі працаваць), і ў жніўні я ўладкаваўся ў краму. Але сілавікі не супакоіліся. Думаў, што ўжо ўсё, а тут зноў – ператрус, «касманаўты» ў поўным рыштунку, арышт, штраф. Пасля зразумеў, што рыхтуюцца матэрыялы на крымінальную справу (на гэта намякнуў участковы), і адчуў проста жывёльны страх. Здавалася, не сёння-заўтра прыйдуць і скажуць: «Вы падазраваны ў здзяйсненні злачынства». Тады вырашыў тэрмінова пакінуць Беларусь.
Мяне адпусцілі са штрафам, і ў той жа вечар я ехаў начным цягніку, з перасадкамі дабраўся да Масквы. Потым самалёт — і Арменія, далей Грузія. У Батумі я пражыў амаль месяц, пакуль чакаў на польскую візу. І ў верасні 2023 года паляцеў у Нямеччыну (там у мяне дачка). Там адразу папрасіў абароны, а далей закруцілася: лагеры, разгляд заяўкі. Але ў сакавіку 2024 года ў абароне адмовілі і дэпартавалі ў Польшчу.
Запытаў абарону ў Польшчы. Пакуль чакаў разгляду заяўкі, падзарабляў на будоўлі і атрымліваў невялікую дапамогу ад дзяржавы. Каб аплочваць пакой, даводзілася эканоміць на самым неабходным. Але была ўпэўненасць, што ўсё атрымаецца – тут ёсць знаёмыя, яшчэ з Светлагорска. У астатнім не пакідала адчуванне, што жыццё пастаўлена на паўзу: неабходныя дзеянні здзяйсняю, але неабходнасць жыць удалечыні ад сям'і і сяброў вельмі прыгнятае. Яшчэ і ўцякаць давялося ў адзін дзень.
Цяпер я, нарэшце, атрымаў палітычны прытулак, афармляю дакументы і актыўна займаюся пошукамі працы ў Польшчы, імкнуся інтэгравацца ў грамадства. Усё яшчэ жыву з мінімальнымі выдаткамі, эканомлю на жыллё. Але зусім недарэчы пачаліся праблемы са здароўем. У мяне вельмі пагоршыўся слых, з якім і так былі праблемы. Верагодна, сваю ролю адыгралі стрэс і знаходжанне на сутках. Плюс да ўсяго, я моцна застудзіўся ў лагеры для замежнікаў у снежні 2023 года, з-за чаго пачаліся праблемы з барабаннай перапонкай. У Польшчы ў пачатку лютага 2025-га мне зрабілі аперацыю па аднаўленні перапонкі, але паўнавартасна чуць я ўжо не змагу.
Каб кампенсаваць зніжэнне слыху, неабходныя слыхавыя апараты. Без іх мне проста не абысціся. Да таго ж я ўладкаваўся па дамове падраду, і ў любы момант магу застацца без працы. Таму ўсё ж для падстрахоўкі (улічваючы стан здароўя) хачу папрасіць грошай таксама на вырашэнне бытавых пытанняў на першы час.
За 27 гадоў працы ў журналістыцы я неаднаразова бачыў прыклады ўзаемадапамогі простых людзей, сам стараўся дапамагчы тым, хто аказаўся ў бядзе. Вельмі спадзяюся на падтрымку. Дзякуй!
Сума збору
€2700
€1200 – два слыхавыя апараты.
€750 – арэндная плата за жыллё на тры месяцы.
€750 – сродкі на жыццё на тры месяцы.