Добры дзень.
Мяне клічуць Ілля Туркоў, я былы палітвязень.
14 ліпеня 2020 г. я выйшаў на мірны пратэст у падтрымку арыштаваных кандыдатаў у прэзідэнты. Бачачы, што пратэстоўцы настроены рашуча, нас акружылі АМАПам і пачалі уздзейнічаць сілай. Мы сталі ў счэпку. Калі аднаго хлопца са счэпкі АМАП пачаў жорстка затрымліваць, збіваць, я паспрабаваў яго адбіць. Але сілы былі няроўныя, яго пацягнулі ў аўтазак, а мяне затрымалі ў хаце праз два тыдні пасля таго, што адбылося.
Я не лічу сябе злачынцам, і апынуцца ў турме для мяне было нечым страшна несправядлівым. Толькі мая ўнутраная свабода і вера ў Бога дапамаглі мне вынесці выпрабаванне беларускай турмой. Я быў асуджаны на доўгія 4 гады, на працягу якіх мяне падтрымлівалі жонка і дачка. Калі мяне арыштавалі, маёй дачцэ было ўсяго 3 гады. Яна не разумела, куды знік тата. Ёй увесь гэты час казалі, што я на працы. І толькі нядаўна мы распавялі ён, як было на самой справе.
Самы вялікі боль гэтых мінулых 4 гадоў – гэта жыццё без любімых дачкі і жонкі. Мы пісалі адзін аднаму некалькі разоў на тыдзень. Амаль у кожны ліст я ўкладаў паштоўку для Дашанькі са словамі кахання і якая яна мне дарагая. На мае паштоўкі дачка адказвала сваімі малюнкамі. Я акуратна збіраў іх усё і нават атрымалася прывезці дадому. Мяне краналі да глыбіні душы перадачы ад жонкі са ўсякімі смачнымі гасцінцамі. У кожным набытым прадукце я адчуваў каханне і клопат, і мне гэта было даражэй за самі прысмакі.
Першае доўгае спатканне нам дазволілі толькі праз 2 гады майго зняволення. Мы не маглі стрымаць слёз і ад радасці сустрэчы, і ад таго, што нам зноў давядзецца развітацца. Падчас усіх гэтых 4 гадоў, пакуль я сядзеў, кожны дзень я марыў вярнуцца ў сям'ю да каханай жонкі і дачушкі, і гэта надавала мне сіл.
Нягледзячы на ціск, правакацыі, абмежаванне спаткання з роднымі і пакуты ў турме, мне ня сорамна за сябе. За гэты цяжкі час я шмат усвядоміў і пераацаніў у сваім жыцці. І выйшаў з калоніі з высока паднятай галавой.
На волю я выйшаў у сакавіку 2024 года. Нарэшце мы ўсёй сям'ёй зноў былі разам! Але радасць ад вяртання да мірнага жыцця доўжылася нядоўга, бо мяне паставілі на прафілактычны ўлік.
Аднойчы ноччу, жадаючы злавіць мяне на парушэнні рэжыму, да нас у вёску прыехала міліцыя. Яны свяцілі ліхтарыкамі ў вокны, разбудзілі мігалкамі ўсіх суседзяў, напалохалі жонку і дачку. З цягам часу іх начныя візіты сталі рэгулярнымі, як і звычайныя праверкі. Я зразумеў, што рана ці позна яны збяруць дастатковую колькасць парушэнняў, каб зноў адправіць мяне ў калонію. Мы знаходзіліся ў нязменным страху і такое жыццё стала проста невыносным.
Дзякуючы эвакуацыі BYSOL наша сям'я аказалася ў бяспецы за межамі краіны. Мы плануем пачынаць нашае жыццё нанова ў Гішпаніі: уладкаваць дачку ў школу, легалізавацца ў краіне і адкрыць сваю справу ў б'юці-сферы. Напярэдадні эвакуацыі з Беларусі мы з жонкай прайшлі навучанне ў гэтай галіне і хочам ператварыць гэта ў свой заробак. Нам важна вывучыць мову, каб адаптавацца, сацыялізавацца ў краіне і быць канкурэнтнымі на рынку працы.
Але на дадзены момант нам трэба закрыць самыя базавыя патрэбы. У першыя месяцы нас чакаюць вялікія выдаткі па ўладкаванню ў новай краіне. Мы баімся будаваць планы і тым больш марыць, бо не ведаем, на што будзем жыць заўтра.
Таму мы звяртаемся да вас за падтрымкай з вялікай надзеяй! Нам патрэбная дапамога на першы час, а потым мы б вельмі хацелі таксама дапамагаць іншым і аддзячыць усіх ня толькі словам, але і справай за ўсё тое дабро і клопат, які адчувалі ад беларусаў усе гэтыя гады.
Сума збора
€4500
€2800 – арэнда жытла на 4 месяцы
€1000 – б/у ровары ці электрасамакаты для перасоўвання па горадзе
€700 – набыццё складнікаў і інструментаў, каб пачаць працу ў б’юці-сферы