Пасля выбараў прэзідэнта РБ 9 жніўня 2020 года, у мяне, як у многіх беларусаў, хваля абурэння перарасла ў лютасць і пякучае пачуццё справядлівасці, з'явілася магутная энергія змагацца за праўду і за пацярпелых у тыя дні. Палову жніўня і верасень і была валанцёрам каля турмы на Акрэсціна. Дапамагала тым хто выйшаў вырашыць юрыдычныя пытанні, вазіла на аўтамабілі па СК, РУУС, судах для збору даведак, праходжання СМЭ, падачы абскарджання і да т.п.
Таксама я брала ўдзел у штодзённых ланцугах салідарнасці і ў маршах выходнага дня. Удзельнічала ў запісе вядомых пратэстных відэа ролікаў.
Першы раз мяне затрымалі на нядзельным маршы ў кастрычніку. Бус/аўтазак/РУУС/аўтазак/ІЧУ Акрэсьціна/суд па скайпе. І мой першы артыкул 23.34 і штраф/ Пазней на мяне склалі яшчэ 2 пратаколы за ўдзел у акцыях пратэсту, прайшлі суды, я атрымала яшчэ 2 штрафы. Такім чынам да Новага 2021 года я мела 3 артыкулы 23.24.
У Менску да выбараў я працавала прадажнікам. Пасля жніўня ўсё змянілася. Мне самой нічога не стала патрэбна акрамя самых простых і базавых рэчаў: бяспека; блізкія жывыя, здаровыя і побач са мной; свабода (краіны, людзей, выбару). Гэтага пакупнікам я не магла прапанаваць Так са жніўня мой даход спыніўся, я пайшла ў водпуск без захавання ЗП. Увесь час, да дня апошняга затрымання ў ліпені я працягвала дужанне рознымі спосабамі.
Жыла з дзецьмі паўгода ў кватэры сяброў, з «чыстым» тэлефонам і чужой гэтым картай, т.я. мяне шукалі з лютага. Жылі на зберажэнні, дапамагаў бацька дзяцей.
5-га ліпеня ў 10 раніцы я заехала ў супермаркет па прадукты. Нас з дачкой затрымалі каля крамы, калі я выйшла са свайго аўтамабіля. Супрацоўнікі КДБ, сказалі прайсці з імі. Т.к. я везла дачку на дачу, з намі быў яшчэ і сабака. У нас забралі тэлефоны і сказалі ехаць па службовую машыну ў РУУС «на гутарку» якая зойме не больш за гадзіну, альбо перасесці ў службовы аўтамабіль.
Я ведаю, што за супраціў у нас даюць адразу крымінальны артыкул, таму думка аб уцёках я адагнала. Дачка з сабакам засталіся ў машыне, мяне завялі ў кабінет і адразу сказалі, што калі я адкажу на іх пытанні, мяне адпусцяць да дачкі. Але на тыя пытанні, якія мне задалі, адказаць я не змагла па перакананні. Мяне пратрымалі некалькі гадзінаў і выклікалі супрацоўнікаў іншага РУУС. Вядома, мяне не адпусцілі.
Каб дачка была са мной я везла ў РУУС на сваёй машыне яе і следчага, які прыбыў за мной. Дачка зноў засталася ў машыне, мяне завялі на допыт. Ён доўжыўся паўтары гадзіны, пасля якога мяне пасадзілі ў малпнік. Яшчэ праз 30 хвілін я пачала стукаць у дзверы і прасіць каб мяне адпусцілі, т.я. затрымліваць звыш 3-х гадзін жанчын, у якіх непаўналетнія дзеці гэта прамое парушэнне закону. Да таго ж дзіця адно ў адкрытай машыне з ключамі. Праз гадзіну маю дачку разам з сабакам прывялі ў будынак РУУС, а мяне выпусцілі з турмы.
Мы разам прасядзелі яшчэ некалькі гадзін. Потым падышоў супрацоўнік і сказаў, што мяне не адпусцяць і ён тэлефануе бацьку дзіцяці, каб прыбудаваць яе. Праз гадзіну гэта было каля 19 гадзін, за дачкой прыехаў муж. На мяне склалі пратакол затрымання і пратакол па адміністратыўным правапарушэнні. З 20.00 5.07 да 14.00 6.07 я знаходзілася ў малпе. Гэта 18 гадзін. Малпачнік — гэта душная камера 1,5 на 2,5 метра без акна з бетоннай плітой замест лаўкі, якая замыкаецца звонку. Больш за 30 гадзін я не ела, вада з-пад крана. На наступны дзень у 17 гадзін быў суд па скайпе па арт.ч 3 24.23, на якім суддзя выслухаўшы «сведку» (падстаўнога чалавека, які не ведае мяне і не бачыў, проста вывучыў маё прозвішча і імя, а атрымліваецца ілжэсведчыў), мяне і адваката прысудзіла максімальны штраф у памеры 200 б.у. (2300$) Да вечара мяне адпусцілі. Пры гэтым нашыя з дачкой тэлефоны не аддалі і пратакол выняткі не склалі, іх проста скралі.
Дадому я не змагла вярнуцца, т.я. на допыце мне ясна далі зразумець намёкамі напроста фактамі, дэманструючы фатаграфіі, што інфармацыі на мяне ўжо сабрана нямала. Улічваючы практыку паўторных затрыманняў у апошнія тыдні, я прыняла рашэнне тэрмінова пакінуць краіну. Праз гадзіну, у той самы дзень, родным тэлефанавалі і прасілі перадаць мне вярнуцца ў РУУС па тэлефоны. Сябры і родныя нанялі для мяне адваката, ён працягнуў займацца маёй справай, калі я ўжо з'ехала. Рашэнне суда мы абскардзілі, але наступны суд рашэнне не змяніў.
Пазней я даведалася што з ператрусамі і допытамі пра мяне прыходзілі да маіх сяброў і знаёмых. Ва ўсіх былі ўзятыя падпіскі. Я хацела і збіралася сустрэць перамогу ў сваёй краіне, у горадзе, у якім нарадзілася. У мяне не было думкі пераехаць куды небудзь. Я была абсалютна не гатовая да такога рашэння, але з варыянтаў сесці на некалькі гадоў ці бегчы, я выбрала свабоду, хоць і на сяброўскай, але ўсё ж чужыне. Жыву з двума дзецьмі. Дапамагаю пакоем у знятай кватэры ізноў прыбылым рэлакантам на першы час.
Сэрцам у Беларусі.
Якая сума неабходна?
1080 € — усе грошы сышлі на аплату штрафу, цяпер неабходна на арэнду жылля і пражыванне.