Дзіму асудзілі па артыкулах 342 і 364 ч.1. Далі два гады калоніі агульнага рэжыму, прызналі вінаватым ва ўдзеле ў масавых беспарадках і гвалце ў дачыненні да супрацоўнікаў сілавых структур, хаця рэальна ад яго дзеянняў ніхто не пацярпеў.
І гэта нягледзячы на тое, што ў яго дыягназ F.70.1 — значнае парушэнне паводзін, якое патрабуе пастаяннага назірання і лячэння. Адзінае, нібы доказ віны — гэта Дзімінае прызнанне, якое было дадзена ім пад ціскам. Ні на адным відэа яго няма, ніхто са сведкаў яго не бачыў. Дзіму выклікалі, што калі ён прызнаецца — то яго не пасадзяць.
Ён свята ў гэта верыў.
Апеляцыю і наглядную скаргу пакінулі без змен. Таму было прынятае рашэнне падаваць прашэнне аб памілаванні (хоць ён ні ў чым не вінаваты). Гэта адзіная магчымасць выцягнуць з калоніі. Вось ужо месяц, а адказу ад камітэта па памілаванні няма.
Дзімка першыя часы вельмі моцна плакаў, калі я прыязджала да яго ў СІЗА. Казаў, што не ведае, як яму далей жыць. Цяпер у калоніі яму крыху лягчэй, але ўсё роўна ёсць праблемы (у яго энурэз, а гэта стварае дыскамфорт не толькі яму).
Тэлефанавала шмат разоў у мед.частку, накшталт бы сталі даваць лекі. Дзімка сам па сабе не шматслоўны, мала пра сябе расказвае, а можа яшчэ і баіцца сказаць лішняга (могуць пазбавіць званкоў), адзіная магчымасць, нешта толкам даведацца – гэта працяглае спатканне, але іх не даюць. З таго моманту як яго перавялі ў калонію (15.04.) было толькі адно кароткатэрміновае спатканне, размову чатыры гадзіны праз шкло. Так цяжка, калі бачыш роднага чалавека і не можаш яго абняць.
Якая сума неабходна?
1500 € — грашовы перавод у турму, вітамінавая перадача, цыгарэты (зняволеныя ў калоніі купляюць за іх дазволу на званкі і спатканні), чаравікі, гарнітур, бялізну, прадукты.