Мяне завуць Анісімаў Дзмітрый і сваю гісторыю я б хацеў пачаць са слоў падзякі тым людзям, дзякуючы якім я цяпер на волі і ў поўнай бяспецы. BYSOL — дзякуй вам вялікі! Вы робіце проста вялікую працу для людзей!
Калі быць шчырым, то мая гісторыя не моцна адрозніваецца ад большасці такіх жа хлопцаў, што таксама былі вымушаныя сутыкнуцца з рэпрэсіямі ў Рэспубліцы Беларусь. За актыўнымі дзеяннямі, якімі я ўсяляк імкнуўся праяўляць салідарнасць з пратэсным рухам, я ўсё ж, як чалавек творчы, больш быў схільны да рэалізацыі сваіх эмоцый і перажыванняў шляхам стварэння рознага роду графічнага кантэнту. Я здымаў відэа і выкладваў іх у сацыяльныя сеткі; ствараў розныя апазіцыйныя прынты і друкаваў іх на футболках; ствараў стыкеры ў тэлеграмах і для каляровага друку; ствараў постэры і паштоўкі, прысвечаныя пратэстнаму руху. Прасцей кажучы, я стараўся несці ў масы тое, што знаходзіла вельмі вялікі водгук у маім сэрцы. І ведаеце, у мяне атрымлівалася.
Вакол мяне збіралася велізарная супольнасць. У сваіх працах я пачынаў бачыць вынік, які аб'ядноўваў людзей вакол мяне і дапамагаў мне не губляць веру ў тое, што я раблю. Адну з прац вы можаце назіраць на вокладцы збору. І ўсё б нічога, аднак рэпрэсіі аказаліся куды мацней і больш жорсткімі, чым мы маглі сабе ўявіць. У адзін момант адкрыта хадзіць у футболках з маімі прынтамі — стала занадта небяспечна для людзей. Я гэта разумеў, гэтак жа як разумеў тое, што варта мяняць фармат і з гэтага часу быць куды больш акуратным. Было прынятае рашэнне пакінуць толькі вытворчасць стыкераў. Так працягвалася да снежня 2021 года.
Раніцай 6 снежня да мяне дадому ўварваліся 6 супрацоўнікаў «СОБР» на чале з 2 прадстаўнікамі ГУБАЗіК. Візіт яны мне аказалі вельмі «прыязны»: выламаныя дзверы, пабоі, абразы, правакацыі і адабранне ўсяго, што яны маглі б знесці (мабільнікі, планшэты, ноўтбукі, кампутары і г.д.). Далей усё ішло як пад капірку: пільны допыт у ГУБАЗіК; перасыланне маёй медыятэкі з тэлефона да сябе на носьбіты; следчы камітэт і гульня ў добрага/дрэннага копа; пакаяннае відэа для справаздачнасці ў іх тэлеграм-канал; 10 сутак у самым жудасным месцы на Акрэсціна і «неверагодныя» 3 месяцы ў СІЗА на Валадарскага. Прыемнага, вядома, мала, але дзякуючы падтрымцы маіх родных і такіх жа пацярпелых людзей — я знайшоў у сабе сілы не ўпасці духам, а наадварот — рухацца ў тым жа напрамку, як і ў 2020 годзе.
10 сакавіка 2022 г. адбыўся суд. Той яшчэ цырк, я вам скажу. Зусім усё роўна было, што я казаў і як казаў, суддзя ўсё роўна ведала загадзя які вынесе прысуд: 2 гады і 6 месяцаў абмежавання волі з накіраваннем ва ўстанову адкрытага тыпу. Зразумелая справа, я зусім быў не згодны з прысудам і таму падаў апеляцыйную скаргу. Надзеі былі, аднак як і першы раз, так і другі, ўсё было вядома яшчэ загадзя: прысуд пакінулі без зменаў. У сувязі з гэтым я быў вымушаны ў хуткім парадку эвакуавацца з роднай хаты, з любімай Беларусі.
Цяпер я ўжо ў бяспецы, чаму вельмі ўдзячны. Аднак усё, што я шанаваў і чым валодаў — у мяне адабралі. І цяпер надыходзіць новы этап: станаўленне ў новай дзяржаве, вывучэнне звычак і асаблівасцяў, новая мова, праца і новыя норавы. Усё гэта мне трэба яшчэ прайсці. Куды прасцей было б уліцца ў новы этап з ужо звыклай мне прафесіяй, а менавіта — прафесіяй графічнага дызайнера.
Тое, што я ўмею рабіць вельмі добра – ствараць прыгажосць і радаваць чалавечае вока. Для гэтага мне не хапае толькі аднаго — ноўтбука. Мой быў арыштаваны разам з астатняй тэхнікай, і я, нажаль, не змог яго адсудзіць. Гэты, на першы погляд невялікі жэст для вас, на самой справе стане вялізным для мяне. Я ніколі не меў патрэбы ў падобным і наўрад ці хоць калісьці звярнуўся да кагосьці па дапамогу, аднак цяпер усё абярнулася для мяне крыху інакш. Дзякуй вам, што дачыталі да канца, адно гэта — ўжо перамога для мяне, а калі гэтая гісторыя яшчэ знойдзе і водгук у вашых сэрцах, то значыць — я ўсё зрабіў правільна!
Якая сума неабходна?
1100€ – набыццё ноўтбука Xiaomi Mi Pro для працы і працягу актывістскай дзейнасці.